Endeleg

Endeleg har eg vore på kino åleine. Eg har jo prøvd før, men det gjekk (heldigvis) i vasken. I dag gjekk det betre. Eg skulle på film, eg skulle det i dag, inga bøn. So då tufla eg avgarde, med skulesekk på ryggen, klissvåte sko og ei innstilling om at eg skulle storkosa meg. Åleine.

For eg har faktisk gledd meg til dette. Gledd meg til å vera so sjølvstendig at eg kan gå i billettluka og sei "Ein billett! (Ja, det var éin eg sa...)" Gledd meg til å sitja åleina i kinosalen utan å tenkja på om dei rundt meg likar filmen. Gledd meg til å gå ut åleine og kunne tenkja på filmen i fred og ro. Og det var nett so godt. Det var godt å stilla seg opp i billettluka og smilande sei "Ein til kvart over åtte!" (Og sjølvsagt måtte repertera seg sjølv, "Ja, èin..." Ikkje fullt so godt.) Det var godt å sitja i kinosalen før filmen og jobba med mine eigne forventningar. Og det var godt å springa til bussen (enno i klissvåte sko), med eit tåpeleg smil om munnen og ei litt vemodig kjensle i bringa.

Men når dette er sagt - "gleden blir større når den deles". So og med kino. Ja takk, begge deler, hermar eg Ole Brumm, og tenkjer at neste gong kan det godt henda eg går saman med nokon.

Ja, kva eg såg?

Endeleg har eg og fått sett Narnia: Prince Caspian! Mange har vore negative til denne filmen, og meint det er endå ei dårleg gjengjeving av ei flott bok. Men eg er nøgd eg. Humring, sukk, gisp og ei lita tåre mot slutten (ja, eg er lettrørt!) er for meg bevis på suksess når det gjeld underhaldning. Og når det gjeld den godaste Ben Barnes, prins Caspian sjølv, so vert ikkje han avvist om han kjem gangande/ridande min veg iallefall! (og der klarte me å vri enno eit blogginnlegg inn på mannfolk. Jaja...)