Jokeren

Endeleg har eg sett den. Den siste filmen Heath Ledger fekk fullført, rekna som ein av hans beste rollar. Og endeleg fekk eg sett oppfølgjaren til den forrige Batman-filmen, ein film eg har venta på ei stund. Og det til tross for at eg aldri har vore ein stor fan av Lynvingen - det er likevel noko med han, noko mørkt og dystert dei andre manglar, noko mystisk og farleg.

Men denne filmen altså, The Dark Knight, den vart i meste laget. Eg må innrømma at eg ikkje såg so svært store delar av slutten, det var nok å høyra. Og då ei i salen hylskreik midt i filmen, var eg glad for at det var Einar som sat attmed meg, og ikkje ein eller annan som hoppa like høgt som meg (sjølv om eg trur han kvapp og...) Det er mørkt, dystert, det kn ikkje enda godt. Kvifor kan det ikkje gå godt i livet til Batman av og til og? Stakkars mann...

Attende til Jokeren (helten/-ane sjølv og resten av rollelista er flotte dei og, men dei kjem bak den fyren her). Eg såg spor av Jack Nicholson si gamle tolking, eg såg glimt av ulike Johnny Depp-rollar, men mest av alt var det ein sjukare, galnare Joker enn nokon sinne. Ei spelande tunge, galne augo, eit grin i ansiktet som får ein til å skjønna at folk er redde klovnar, og ei stemme som får det til å gå kaldt nedover ryggen på den som tillet seg å leva seg inn.

Eg kjem ikkje til å få sova i natt. I alle fall ikkje om eg skal tenkja meir på Jokeren og han hin, Two-Face. Derfor vert det her eit bilete av Heath Ledger frå ein (heilt) annan film me likar: 10 things I hate about you. Lettare å sovna, og drøyma godt, med det biletet i hovudet...

Oppdatering: Dette var innlegg 150 på bloggen! Gratulerar med å ha heldt ut so lenge, til meg sjølv og alle lesarar!