Jakkemerke

Fram til for ti minuttar sidan har mine gamle jakkemerke (som tidlegare pryda veska mi, men som hadde ein tendens til å detta av og forsvinna) hunge på oppslagstavla mi. Men då eg i dag var på Norli, måtte eg berre kjøpa nokre nye (i tillegg til magnetpoesi, so no er det mogleg å slå seg laus som diktar, på nynorsk må vita, på kjøleskåpet vårt)... Og når eg no ein gong kjøpte nye merke, måtte eg berre festa dei til sekken min (eller Karoline sin, men eg har brukt den det siste halvåret).

Dei fleste jakkemerka seier noko om meg. Eg har då fire Olav H. Hauge-merke, som eg vil påstå kan representera mi interesse for litteratur, nynorsk og det vestlandske. Eg har eittåringsmerket frå KFUK-KFUM, eg har k3-merket frå same organisasjon, og YMCA. Eg har to Nei til EU, to fredsmerke og eit Oliventrekampanje-merke (og "Jeg er singel"-merket som eg har eit litt ambivalent forhold til...) Og dette er jo nokre av mine interesser.

Men er det ikkje meir slik at ein skapar seg sjølv med slike symbol? Det er nyhende no om angrep på sokalla Emo-ungdom, ungdom med ein spesiell klesstil, som ut frå denne klesstilen søker å sei noko om sine eigne oppfattingar. Det finst punkarar, saggarar, rockarar, folk som føl moten slavisk og folk som slavisk avviser den. Alle arbeidar aktivt med å uttrykka seg gjennom yttre symbol - nokre kan lesast bokstaveleg medan andre må tolkast. Eg håpar berre eg med jakkemerka mine skapar ein person eg kan stå inne for - og at dei som tolkar mine symbol tolkar dei slik det var intendert.

Nei, no vart eg nesten so nervøs at eg vurderar å fjerna alle merka eg... Men reflekskyri skal heller få vera.