På norrønt trengte ein ikkje subjekt i alle setningar. Altså: rignir. Det er det det gjer i dag (og der var eit godt prov på at det trengs subjekt i moderne norsk...) Eg vurderte ein augneblink å lata dette vera ordet for veka (i kategorien "ting du ikkje ynskte å vita om grammatikk" eller noko slikt), men eg er noko meir positiv enn det...I går var det nemleg ikkje regn - då sat me i hagen og drakk kakao og naut soli. Resten av huset spelte til og med indiaca (men då var ikkje eg oppe enno). Eg gler meg slik til vår - og har bestemt at den skal komma for fullt no. So får me berre tru vårgudane er på mi side, og det ikkje vert fleire dagar med rignir - eller haglir, snjoir og kva det no måtte heita.
(bilete: Anja og Monica i soli, med kakao og planar om å nyta våren)
Så koselig det ser ut.
SvarSlettI arabisk grammatikk trenger man heller ikke eksplisitt subjekt for å lage en setning, men ut fra hvilket prefiks eller suffiks verbet har kan man si om setningen gjelder 1.-, 2.- eller 3.-person, og hvilket kjønn det gjelder. Hankjønn/hunkjønn entall, hankjønn/hunkjønn dual (dvs. 2 personer), eller hankjønn/hunkjønn flertall. Uansett hvor mange kvinner i en forsamlig, finnes det minst én mann der må man tiltale alle som hankjønn flertall :D
SvarSlettMed arabisk snakker man i alle fall om implisitt subjekt når det inkluderes i verbbøyingen - gjelder dette i forhold til norrønt også? Mulig det er latskap fra min side, men jeg synes det er deilig å slippe eksplisitt subjekt når jeg ikke må ha det. Araberne dropper også verbet å være i formen "er". Merkelig nok høres det litt huleboer ut på norsk: "Jeg sulten."
Hehe, so sant so sant.
SvarSlettJa, norrønt kunne og droppa å vera, ikkje heilt sikker på reglane for når dei gjorde det, men finst mange døme (har berre hatt tre veker med norrønt).
Subjektet kunne berre droppast i nokre få samanhengar, til dømes i samanheng med veret, der det jo ikkje er nokon agens (og i nokre få andre tilfelle utan agens trur eg). Verba vart og bøygd etter subjektet, i person og tal (ikkje kjønn), men ein måtte i dei fleste tilfelle ha eit subjekt der i tillegg.