Løge

Løge er eit kjekt ord. Det vert brukt om noko som er rart, undarleg, komisk, og passar fint i mange samanhengar. Ein stad det ikkje passar, har eg òg funne, BA frå onsdag 22. april 2009, s. 8, ein politifyrstebetjent uttalar seg om bilulukker i Fjøsangervegen: "Det er jo veldig løgent at dette har skjedd, men det er vanskelig å få svar på hvorfor det skjer akkurat der."

Det som er løge(nt), er at journalisten, ein greitt habil bokmålsbrukar (ja, berre greitt habil, det manglar ein del her før språket er på topp) fann ut at akkurat dette adjektivet passa i ein artikkel i ei grei (men absolutt på ingen måte noko meir!) avis frå Bergen. Eit adjektiv som ikkje finst i verken bokmål eller nynorsk? Eit adjektiv me i tillegg bøyer litt på sida av eventuelle normalar? (dette kjem sjølvsagt litt an på bruken av kjønn i tilknyting til bøyinga av dette adjektivet, men det er ein annan (dialekts-)diskusjon) Ja, det passar fint her! Særleg saman med det fantastiske stilbrotet det er å nytta substantivet "indikasjoner" i neste setning.

Kjære journalisti BA: Eg veit at løge er eit fint ord. Eg veit at den stakkars politifyrstebetjenten sikkert nytta det, rett før han snakka om "indikasjoner", "Fjøsangerveien generelt", "antallet personskader" og "ulykkesfrekvens". Og til vanleg er eg til og med for eit munnleg språk og ei nøyaktig attgjeving av det som vert sagt og gjort, gjerne med personlege innslag vist gjennom skildring og ordval. Men alt med måte - òg bruken av mine ord for veka.