Observant

Uno, dos, tres, catorce! Mobilen ringte, og sidan det ikkje er eit svært velkjent fenomen storma eg mot den. "Magnhild" sto det på skjermen, og eg reiv den opp og helste blidt:

"Hei! Godt år!"
"Hei, ja, godt, ja... nytt år, ja... Du, er nokon av dykk i byen?"
"Nei...? (og her er det eg byrjar tenkja: Vil ho finna på noko? Nei, då hadde ho ikkje spurt etter "nokon av oss". Vil ho på besøk? Ja, kanskje det. Kanskje ho har sett lys der? Ja, sjølvsagt har ho sett lys!) Men onkelen min og faren har vore der i dag."
"Aha! Ja, du skjønnar, eg flaug over huset dykkar og tok eit bilete. Eg skulle senda det til deg, litt sånn stalker, sånn "eg veit kor du bur", og så zooma eg inn, og så sto det ein stige der, inn eit ope glas!"
Då eg la på tenkte eg to ting: gudskjelov at det ikkje var Monica ho ringte til, då hadde det blitt panikk i leiren, og: kven treng superheltar når ein har flygande vener?

(bilete: Huset, fotografert av Magnhild S. B)