Novemberdikt

Som nemnt har eg eit dikt for kvar månad dette skuleåret. Augustdiktet var Adle somrar ta slutt, medan september var Til Dig av Olaf Bull (som var alt for klissete for mitt september-humør i år, og dermed aldri vart publisert). Oktober var Kort møte av Ernst Orvil, som pryda Dikthjørna i vår/sommar og som har gitt namn til heile denne sulamitten (bloggen altså). Men no kjem novemberdiktet,

Kveld i november av Olav H. Hauge:

Han sperrar loftet. Natti kjem med frost.
Eg fer med augo yver hagen, veit
det heng att eple i ein topp. Eg leit
på mildver enno; veden skal i kost,

og kålen takast upp og kulast, tre
skal plantast; det burde vorte tid
til nybrot òg. No ser eg hausten lid
og marki frys og snøen kastar ned

midtlides, og eg veit eg ikkje rekk mitt.
Den epleslumpen fær eg berga, kor
som er, so er i minsto ei sut kvitt.

I vest er månesigden ute, stor
og haustkvass, gjerug med å berga sitt,
ei saknads solbunde åt ei myrk jord.

Det passar so fint med dette diktet i kveld. Ikkje det at snøen kastar ned midtlides (Bergen=regn) eller at eg har berga nokon epleslump (dei siste epla fekk fuglane), men det har vore ein kosleg haustkveld med regn på vindauga, susing i hekken, eld i omnen og te og film i stova. Då er november fin, om enn litt tidlegare enn ein venta. Desember nærmar seg med stormskritt...