Kvalitetar i ein mann

Eg åtvara om at det kom til å komma fleire lister her, og det gjer det sjølvsagt. Denne har sitt utspring i samtalar med bebuarane i huset, som alle har sine meir eller mindre utfyllande lister over kva dei er på utkikk etter. Dette er mi liste over kvalitetar i ein framtidig mann:

- må kunne dansa, eventuelt vera villig til å læra (fort)
- vera god på høgtlesing
- syng i selskap med andre (men ikkje nødvendigvis ekstremt godt)
- må gjerne ha bunad
- musikalitet inga hindring...
- vera klar over at forslag om å slå seg ned på Dale (eller tilsvarande stader) er grunn til å avbryta eit forhold
- godta min fascinasjon for dårlege romantiske komediar, musikalar og dansefilmar
- klara seg utan meg når eg driv med mitt
- men stilla opp når eg vil ha han der (ok, eg er inkonsekvent i høve likestillinga i dette forholdet, men det er mi liste!)
- laga mat (og gjerne andre ting enn det eg kan)
- takla mine tidlege kveldar og seine morgonar
- ikkje vera pratsom om morgonen (i alle fall ikkje forventa svar)
- må kunne stilla opp som leiar for ungar og ungdom og visa seg som ein kul fyr
- lika å spela spel, særleg dei eg likar å spela
- og då gjerne tapa, men ikkje med stor margin (kanskje ikkje ein gong heile tid). Konkurranse er alltid bra.
- intelligent, men ikkje påståeleg eller besserwisser. Det vil eg ha monopol på
- takla å møta foreldra, brødrene, tantene, onklane og syskenbarna - samla
- ha arbeidshender
- og sterke skuldre
- og fint smil
- og alt det der
- stilla som bøttebærar på Øystølen
- vera nøgd med å vera inne ein laurdagskveld
- eller vera med ut på pub eller for å dansa (sjå pkt 1)
- kunne ordna det eg ikkje kan ordna, som oppvaksmaskin, bil og slikt
- kunne pussa opp sitt eige hus (aller helst bygga det, men ein stad går kanskje grensa?)
- sjå sjarmen i studenttilveret
- komma med saft og gulrot til meg når eg er sjuk
- utdanna, enten yrke eller akademia
- lika hundar
- høgare enn meg
- mørk
- eller lys (dette skiftar med dagsformen)
- kristen(-ish) - nok til at eventuelle ungar vert døypte med ei meining bak
- let seg opprøra over urettferd
- let seg fascinera av folk og fe
- men kan ha ein humoristisk distanse til same folk og fe
- skjøna kvifor ordelingsfeil er nettopp feil
- og forstå at denne lista på ingen måte er utfyllande...

Haustsus

I dag låg det eit melisdryss over byfjella, og nokre små fjon dalte over byen i korte augneblinkar utover dagen. Hausten er definitivt komen til byen - og er kanskje på veg til å gli over i ein forsmak på vinteren? Eller ikkje, for i kveld bles og regnar det att, eit sus går gjennom rododendronhekken i hagen, og eg har tent lys for å halda det kalde mørkret ute. Med lys i glaskarmen vert mørket varmare, og det er kosleg å sitja inne i haustkvelden.

Fergemann Tid
Gå inn i din høstlige haves port,
og lytt i den stille kveld.
Det er som du hører en båt ro bort,
og båten er jorden selv.

Den legger ut fra en sommerstrand,
med sommerens liv ombord.
Og tiden, tiden er fergemann
som puster og ror og ror.

Det er som et ekko rundt omkring
av svimlende åretak.
Og tiden ror i sin vante ring
og legger en sommer bak.

Blomster og vekster og busker og trær
står som de ikke tør
å spørre hvor kursen i kvelden bær
men luften omkring dem spør:

Hvor ror du hen, du jordens båt?
Fergemann Tid, hvorhen?
Og haven suser forgrått og våt:
Kommer du snart igjen?

(bilete: lyspunkta mine. Og ja, diktet er Fergemann Tid av Herman Wildenwey, "udødeleggjort" av bandet på TSN 04/05)

Olivenplukkarar

Ei gruppe norske ungdommar/unge vaksne er for tida i Palestina for å plukka oliven, besøka kjente marker (for nokon), læra meir om konflikta og levekåra, og oppleva nye ting. Og dei skriv sjølvsagt blogg: http://olivenplukkerne.blogspot.com

Ting eg set pris på

These are a few of my favorite things

Som kjent har eg nett ferda Naiv. Super av Erlend Loe. Sjølv om hovudpersonen der har meir problem enn eg likar å tru at eg har, har me noko til felles, utanom ynskjet om ei enkel leike ein kan bruka om att og om att: lister. Denne er direkte inspirert av boka - og ein skal ikkje sjå vekk frå at det kjem fleire...

Ting eg set pris på:
- ulltepper
- grill
- kajakk
- sykla i nedoverbakke
- lukta av bibliotek/bokhandel
- dataen min
- haustfargar
- fjell
- sjokolademjølk
- lister
- ikkje-modernistiske dikt
- musikk
- filmar eg kan utanåt
- å leia
- kjekke mannfolk
- mannfolk generelt
- vener
- biltur
- vatn
- hund
- vera innandørs i tordenver (eller anna uver)
- djupe, rolege stemmer
- legga meg
- filmkveld
- fengande tekstlinjer
- dansa
- familien
- at Firefox kan vera på nynorsk
- synga i stort kor
- stearinlys
- sitja og prata utover natta når ein eigentleg burde lagt seg
- flyplassar
- sjå film åleina
- sovepose
- musikal
- nye bøker

Les Miserables

Sjå ned, sjå ned, du er for alltid trell

Sjå ned sjå ned, du slavar til du fell

I kveld gjorde eg noko eg har gledd meg til i over eit år. For over eit år sidan les eg ei notis i BT, nede i eit hjørne med eit intervju av teatersjefen på Den Nationale Scene - dei skulle setja opp Les Miserables. Eg bestemde meg der og då - dette skulle eg få med meg!

Konge på eit kro

grisekokken her
glad når nokon ikkje veit kva pengar er
Sper opp all slags vin
fiksar vekt og mål
Loppar dei som duppar etter fjerde skål

Og i kveld var altså kvelden. Eg stilte opp på Cafe Opera for å treffa følgjet mitt for kvelden, nemleg tre gutar. Kosleg det, særleg at Erling var ein av dei. Og so gjekk me vidare til DNS, for å oppleva den beste musikalen som finst (og ikkje prøv å sei meg i mot!)

Kan du høyra folkets song?

Det er ein song av arge menn!
Det er musikk frå alle dei som aldri vil ha slavekår igjen
Når eit hjarte bankar sterkt,
saman med skarpe trommeslag
Er det eit tekn på vi byrjar vår nye dag

Me hadde dei dårlegaste plassane på heile DNS - ingen overdriving. Dei fire fremste seta på høgre side av øverste balkong, så nær stjernene - i taket - ein kan komma. Men eg gløymde det fort i forventinga, og sidan i innlevinga.

Ein hug full av elsk
Ein hug full av song
Det går visst gale fyrste gong
Å gud, så leit
eg fekk 'kje spurt om kva du heit
Å mademoiselle, sei det no

DNS har fått tak i flotte skodespelarar, som alle kan synga, og som alle gjer ein fantastisk innsats gjennom tre timar. Eg visste at eg kom til å bli forelska i Marius, det vert eg alltid (til tross for at han er ei pingle, gjekk det opp for meg i kveld), men her er det potensiale for fleire...

Berre eg, eg let som om han vinn meg
Berre eg, eg kjenner armar kring meg
Åleine, eg går med han til dagning
og om eg går meg vill eg let att augo
og han finn meg

Kor mange gonger eg gret? Mange, tru meg... På Raudt og svart (ABC Cafe/Red and black), på Ein dag til (One day more) - og dermed vidare inn i pausen, frå Berre eg (On my Own) og fire songar framover, og heile Epilogen...

Fader Gud, høyr mi bøn
Høyr meg no, du har vore so god
Han er ung, gjev han ro
Han er redd, gjev han mot
Ta han heim

Eg har lyst attende! Vurderte ein augneblink å gøyma meg under stolane og bli der til i morgon, men fann ut at det vart litt vel ekstremt (men berre litt...) Sjølvsagt, det er ikkje like godt som (det eg hugsar frå) London. Sjølvsagt, det er ikkje absolutt alle som er musikalartistar. Og sjølvsagt, mine forventningar var skyhøge. Men eg er nøgd. Svært nøgd. Rett og slett imponert. Ei so stor oppsetjing, det skal DNS og Bergen vera stolte av! Og so må eg berre beklaga at eg ikkje kan avslutta dette innlegget med "dette må alle sjå", for det er ikkje mogleg å få tak i billettar...

Me vil leva som i paradis
i fred med alle her
Dei vil pløya eigne marker
dei vil kasta kvart gevær
Ei lenkje er broten og alle får dela vår verd

Blir du med i folkets kor?
Blir du med dei som syng og slåss?
Bakom dei høge fjella ligg det lova land for alle oss
Kan du høyra folket syng,
høyrer du tore frå eit slag?
Det er eit teikn på at me får ein morgondag!

Den andre mannen

Som de skjønnar av tidlegare innlegg les eg Erlend Loe i dag. Men ein an forfattar er og med på å gjera meg tankefull i dag, nemleg den alltid tilstadeverande Olav H. Hauge. Eg var på kino i dag, den siste filmen eg får med meg på årets BIFF vart Olav H. Hauge - Den andre mannen av Vigdis Nielsen. Som tittelen seier, fokuserar Nielsen i filmen på "den andre" Hauge, på den galne mannen, på sjukdommen. Men heile livet hans er med, og den fantastiske kjærleikshistoria som alltid får meg til å snufsa litt gir eit langt og innovervendt liv ein lukkeleg slutt.

Nielsen har fått kritikk for at ho fokuserar for mykje på sjukdommen, galskapen, til Hauge. Men hallo folkens, sjekk tittelen då! Det er jo det ho vil, fortelja om han som Hauge sjølv omtalte som "hin mannen", han som kom fram i galskapen, han som levde på sida av det som var verkeleg. Og det var det Hauge gjorde sjølv, levde i ei blanding av røynd, fantasi og poesi. Sjølv om det er ei tung livssoge, trur eg ikkje han hadde vore den same mannen utan, og ikkje den same poeten.

Filmen er forresten vakker i seg sjølv, med fine bilete, god bruk av både skodespelarar og arkivmateriale og flott musikk. All narrasjon, som ikkje er formidla gjennom intervju av folk som kjende han, er utdrag frå dagboka. Dikta til Hauge er sjølvsagt med, og det er ei blanding av humør og alvor i filmen. Eg hadde av og til kjensle av at den fullsette salen kjende mannen på ein eller anna måte. Ei gjenkjennande humring gjekk ofte gjennom salen, medan det på dei mest opprivande tidspunkta i livet hans var ei nikking som gjekk att, og medkjensle som prega stemninga. Nokre dikt fekk smilet fram, andre sukk. Uansett trur eg Olav H. kunne kjent seg mellom vener i den kinosalen, sjølv om han til å byrja med var skeptisk til fjernsynet, og ikkje likte å bli filma.

Apropos fjernsyn: NRK kjem til å senda Hauge-filmen i løpet av hausten. Verdt å få med seg, dersom de ikkje har skjønt det enno...

Bankebrett

I dag har eg mange tankar. Generelt sett er jo det positivt, men i dag har eg eit ambivalent forhold til nett det. Tankane mine altså, at det er so mange av dei. Og so er eg litt (mykje) påverka av Naiv. Super av Erlend Loe. Som hovudpersonen i Naiv. Super ynskjer eg at ting skal vera enkle, og tilveret meiningsfullt. Det er ikkje alltid dei er det, eller det er det.

En dag jeg har bedre tid skal jeg stikke innom administasjonen og foreslå at alle som melder seg opp til forberedende skal få utlevert et bankebrett sammen med pensumlisten. En avtale mellom Brio og universitetet vil være fordelaktig for begge parter. Brio vil få verdifull publisitet, og universitetet vil få en generasjon av studenter med bakkekontakt og perspektiv. På lang sikt vil hele nasjonen dra nytte av det.

Eg ynskjer meg eit bankebrett. Eit i tre med blå pinnar og raud og grøn hammar. Raude bein, trur eg. Kanskje gule. Eller kanskje pinnane skal vera gule. Akkurat det er eg ikkje sikker på, men det hadde vore fint. Kan kanskje funka med ein sprettball og. Ein grøn ein.

Besøk

Det har vore mykje besøk i huset i det siste. For to veker sidan var bror til Frida på besøk til søndag. So kom mamma, Olve og syskenbarn Stina torsdag og var til laurdag, no onsdag kom Hilde Oddny og var til fredag, torsdag kom Karoline og var til i dag, og fredag kom Kristine, som skal vera til i morgon/i natt. Det er travelt, men det er og svært kosleg!

Ein Bergenstur for Hønefoss-jentene har me snakka om lenge (eitt år?), men det har ikkje blitt før. No bestemte me oss, og halvanna - to døgn fekk/får kvar av dei i byen. Men me har likevel kost oss, med kafe- og rastaurantbesøk, litt handling, Ingrid Bjørnov i går, og Tiramisu på BIFF i dag. Kvelden skal dermed brukast i heimen...

Det er godt at ein får besøk av så gode vener. Vener som tek ting som det kjem, og som gjer ein glad berre ein er saman med dei. At ein kan ha lange frukostar vert dermed vel så viktig som at ein skal gjera ting, og trasking i byen er like gjevande som sightseeing. I det heile har dette, so langt, vore ei flott helg (ok, veke), og laurdagskvelden teiknar til å bli fin den og.(bilete: meg, Karoline og Kristine på Stegastein, Aurland i juli. Karoline og Kristine ved Lille Lungeren, oktober.)

Baksida av Sundt-bokstavane

"Jeg er en av de få som har sett baksiden av bokstavene på Sundt, da," mumla Trond Espen Seim medan ein fullsett MB4 humra forsiktig. Gunnar Staalesen nikka, og innrømte at han ikkje har skrive mykje anna enn tittelen til den nyaste Varg Veum-filmen (og til og med den er endra). På rekke 9 sat eg og Monica og prøvde å ikkje sukka høgt i andakt.

Me var på "premiera" på Begravde hunder i dag (litt usikker på kor mykje premiere det var, men "nesten verdspremiere" sa kinosjefen). Midt på dagen sat me i ein mørk kinosal og innbilte oss at det var seint på kvelden og dermed heilt ok å gå på kino. Men det er BIFF, og då er det litt unntakstilstand, som ei på universitetet sa det. So då sat me der, to unge jenter på rekke 9, med ein sal full av vaksne folk (nokre andre unge var det der) og med produsent, regissør, forfattar og skodespelar på dei femste rekkene. Ei stor oppleving - og ja, han er (nesten) like kjekk i verklegheita...

Filmen? Ikkje den beste av Varg Veum-filmane. Men grei nok. Og dersom nokon er interesserte i å få med seg denne, eller resten av filmane (og drop dead gorgeous Seim) , so vil eg anbefala Torgallmenningen i kveld klokka 19, eller Varg Veum-maraton i helgi. Ja takk, begge deler, skulle eg til å sei, men trur eg står over. For eg har sett han, Vargen (uttalast med skarre-r og diverse æ-ar), live. På kino.

Gamal vorten?

Endeleg kan eg endra profilvisinga på sida her til 23 år. Det har eg hatt lyst til i eitt år, ikkje fordi eg so gjerne ville bli eldre, men fordi det har vore rart å vera so gamal som 22. Men no har eg ingen kjensle av alder, og er godt nøgd med å berre få ei unnskyldning til å eta god mat i godt selskap.

Dagen i dag byrja med kollokvie klokka åtte, og vidare med tre timar oppgåveskriving. So var det førelesing (tysdagane er dei dagane i veka eg faktisk gjer noko...), men so var det heim, og fri resten av ettermiddagen!

Eg inviterte gode vener til middag på Egon, og i tre timar sat me og skravla og åt (for mykje). Monica fekk tak i ballongar, oppblesne sodanne, og Ingrid stal ein uoppblesen som eg kan spara til seinare. Eg er glad for begge gestar, at eg har bittelitt (ok, stor) ballongskrekk ser me glatt vekk frå, og nyt synet av ballongbuketten som no heng i taket i gangen (og som Monica sjarmerte heile 6ar-bussen med). Av Magnhild fekk eg eit bilete eg har sikla over i lenger tid, nemleg dette. Og det til tross for at eg eksplisitt ynskte meg selskap, og ingenting anna.

Gebursdagen har vore flott, sjølv om det ikkje kjennest anleis å vera 23 enn 22 (overrasking? Nei, trur ikkje det). Og eg har fått so mange koslege helsingar!

E e jild i dikka adle sammen!

(bilete: Monica med ballongane)

TenSing 40 år

Korskirken var full i kveld. Stappfull av folk i alderen 40+, og ein del under. Stemninga var god, gospelsongen klang mellom veggane, og anlegget feeda berre litt. So gjekk straumen, midt i "Oh happy day". Og det var då det tok av. Publikum tok ansvar, song gjennom heile songen, fortsette med "Soon and very soon" og avslutta med å gå ut av kyrkja nynnande på "Gå i fred".

TenSing-rørsla er 40 år i år (41 år sidan Bergen TenSing starta, men me ser stort på det), og det er duka for feiring i Bergen i helgi. Eg får ikkje med meg meir enn kvelden i kveld, for eg fann ut at kulturinntrykka må fordelast og fer derfor på kappleik på Voss i morgon. Men i kveld var det altså TenSing som var i høgsetet.

Og det var godt - godt å sitja i ei full kyrkje og synga høgt på songar ein kan ut og inn etter ein del år i organisasjonen, høyra meir eller mindre god lyd frå scena, og sjå kring seg på gamle og unge ein har møtt gjennom åra. Her var tidlegare eittåringar, leiarar, deltakarar, tilsette, gode vener, kjente, folk ein veit kven er, har sett, og heilt nye fjes. Og felles var ei begeistring for TenSing, med alt det inneber av suksessar og nedturar.

Eg trengte ei påminning på kvifor ein driv med dette. I det siste har det blitt mykje fokus på det negative i organisasjonen - det som går trått, det som ikkje funkar, det som er arbeid og ork. Og då lurer eg litt på kvifor eg giddar. Ja, organisasjonen har gitt meg mykje, men har eg ikkje gitt nok attende snart? Er det ikkje nok med svette og tårer, må det bli blod og? Men so sit eg attmed gode TSN-vener, med eit syskenbarn på scena og LiV-gutar på rekka framfor. Og so veit eg at dette er grunnen: dei nære venskapa og dei store opplevingane. Eller dei små opplevingane.

Felles for dei er den gode kjensla - ein god klem, ei opptreden som går bra, eller som går dårleg, ein samtale utover natta, eit smil frå ein deltakar, eit handtrykk frå ein leiar, møte med nokon det er lenge sidan ein har sett, kjensla av å ikkje ville reisa frå ein leir og kjensla av å vera utsliten, latterkrampen når ein modulerar for sjuande gong, og møtet med Gud på eigne premissar. Det er det som er grunnen til at me fortset, at me giddar. Og grunnen til at TenSing er 40 år. So skal eg heller ofra litt blod (i overført tyding, håpar eg) for at TenSing skal bli dobbelt so gamle, minst, viss det er det som må til. Det er rørsla og organisajsonen verdt - me må berre bli minna på det av og til. Dessverre kanskje? Men like fullt eit kick når det skjer - når det går opp for meg at eg er med i ein organisasjon som får utrulege ting til å skje! For det er me, berre so de veit det...

(bilete: TSN 04/05 på Hamarøy, januar 2005.
KrinsKrams på European TenSing Festival i Århus, august 2006)

Overraskingsbesøk

Medan eg sat og tenkte djupe tankar av typen "Hm, lurer på om eg bør eta snart?", "Kor lenge kan eg utsetja å byrja på oppgåve?" og "Mat?" ringte det på døra. Då tenkte eg enno djupare tankar ("Hæ?!") og gjekk forsiktig ut i gangen. Ei blå jakke skein gjennom glaset i ytterdøra, og min neste tanke var "Hurra!" Og det var godt tenkt, for utanfor sto Magnhild og ville inn. Heilt uanmeldt.

Eg er for slike overraskingsbesøk. Slike besøk som ikkje er avtalt å førehand eller har eit bestemt mål. Besøk der ein set seg ned i ein knapp time og et brødmat medan ein snakkar om dagen so langt. Besøk som ikkje har noko anna for seg enn å sjå kvarandre. Det er for få slike besøk, mobiltelefonen har gjort at ein alltid gir beskjed på førehand, ein åtvarar og er for omtenksam, "Nei, tenk om eg forstyrrar." Om du ein dag forstyrrar, skal eg heller sei frå. Til dess er alle overraskingsbesøk særs velkomne.

Endringar!

Eg skulle jo skriva oppgåve i dag. Og ja, eg har vore flink student minst halve dagen, so det har eg gjort. Og so sendte nabo Gro melding: "Gå Vindhella?" "Gi meg ein halvtime," sa eg, ferda oppgåve fort og gale, og so gjekk me Seltåsen (ein har vel lov å ombestemma seg?)

Etter middag skulle eg liksom lesa, men med ein gong eg sette meg i sengi (eg veit, fyrste tabbe...) kom andre ting i fokus. Ein rask tur innom bloggen vart mange timar med omskriving av HTML-kodinga og leik med biletredigeringsprogrammet GIMP, og so endte me her me er no. Eg er faktisk godt nøgd. Dersom nokon lurer på kor ideen kom frå kan eg tipsa om Tips for New Bloggers. Svært god side, med mellom anna informasjon om korleis skaffa seg tre kolonner og mykje anna snacks. Men eg trur eg skal gi meg her. Det er eit år (ganske akkurat) sidan eg oppretta bloggen, og no får det bli (minst) eit år til neste store endring, tenkjer eg. Men nokre små overraskingar kan vel komma innimellom...

(bilete: Stora Sokni sett frå Seltagalden)

Oppgåvenotatar

NN: Faa s 83-85 Perfektum partisipp av svake verb: bøyde som adj når de blir brukt i syntaktisk funksjon som adj. Dvs attributivt eller etter vera, bli, verta (disk.) Svake verb med dentalsuffiks (alle utenom a-verbene) har samsvarsbøyning. Pl identisk med pret.formen, n som etter ha, m og f som pret., men uten –e. Unntak: Verb med pret. på –dde, -gde, -vde kan ha n partisipp på –d. Unntak: Konsonant+t får ingen ny –t. Unntak: blitt er alltid ubøygd. Unntak: brukt predikativt (etter vere, bli, verte) kan man bruke n overalt (som sideform)

Kan nokon forklara meg kva dette betyr? Ingen? Ikkje eg heller, og eg har skrive det. Jada, det går framover med oppgåva i NOSP...