Til ho som helst vil lesa om seg sjølv

Eg har ei veninne, Anja. Ho har eg budd med eit halvt år, og ho har lese bloggen min. Men ho likar best å lesa om seg sjølv. Derfor skal dette innlegget handla om henne.

Anja er grunnen til at eg verkleg oppdaga Dagfinn Lyngbø, og grunnen til at huset i Bergen (med visse tillegg) gjerne refererar til seg sjølv og kvarandre som "flokken" (grunnen kan du sjå her).

Anja sender og ofte e-postar til oppmuntring for jenter (og dermed ofte latterleggjering av mannfolk...) Eg er dårleg på dette med kjedeepostar, men når eg ser at Anja er avsendar vert eg i godt humør. Ein av grunnane er dette eit døme på:

Anja skal bli sprek. Det skal jo eg og, men Anja er mykje flinkare enn meg til det. Men i dag var me lika flinke, i dag gjekk me Vindhella og Sverrestien i ein rasande fart. Irja var med og, Anja tok ansvar (Irja treng og å bli sprek). Det var ein flott tur, eg fann ut at eg har ikkje gått nett dei vegane sidan me vassa der i mars fyrste året på vgs, i slaps og sludd. Altså, på tide. I Sogningen har dei av og til (laurdagar?) e-postintervju med utflytte folk. Då spør dei om kva ein vil visa besøkande i Sogn. Eg ville ha vist dei dei gamle vegane. I dag fekk eg vist dei til Anja, sjølv om ho ikkje er besøkande i Sogn. Skreiv i boki gjorde me og, so sette me spor etter oss.

Oppsummering: Eg er godt nøgd med at Anja er mykje i Lærdal i sommar - og eg (og hunden) håpar på fleire turar som denne i vekene framover. Kven seier ein må ut av bygdi for å ha sommarferie?