Tom. Rett og slett tom. Og ilt i magen. Det er som å gje frå seg ungen sin, og det før den er fullt utvoksen. Men ein eller annan gong må ein jo senda dei ut i verda. Snart vert eg nok glad for det òg, kjenner triumf og mestringskjensle. Men enno er eg mest tom. Snart fyller eg på med champagne.
Det er utrulig rart når ein plutseleg er ferdig med noko ein har jobba så sjuktsjukt lenge med. Men sigerskjenslene kjem - eg lovar!
SvarSlett