Sjasmin

Kva namnet Jeriko kjem av er omdiskutert. Nokon meinar det kjem av det arabiske ordet al-Riha, som betyr parfyme. Byen luktar nemleg av sjasmin, frukt, mynte, krydder og mat. Vinden luktar litt salt, og ber med seg litt sand. Blandinga er herleg eksotisk, men er blitt overraskande kjent. Perfekt for seine kveldar, litt heftig for varme middagstimar.

I dag har me sett skule. Jenteskule. Takka meg til blandaskule, der kan kjønna jekka kvarandre litt ned. Ordføraren med frue og underskrivne vart nemleg nesten sjokkert av lydnivået på ti-tolvåringane - og to tredeler av oss har vore jentungar sjølv. Men dei snakka engelsk, skjønte litt, skravla desto meir, og var opptekne av bilete og namn og alder. Jenter... I morgon ventar forresten gutane, so me er spente.

Og so besøkte me mosaikkverkstaden i Jeriko! Eg er fascinert. Hadde eg vore ein netthendt, tolmodig person med rom- og fargesans skulle eg blitt mosaikkarbeidar. Eller glasblåsar. Det såg me ikkje live, for glas vert laga i Hebron, men vakkert er det.

Kvelden kom med fløyelsmørkret og sjasminlukta. Den naut me utandørs. Fyrst på gardsplassen til verdas minste gamle dame, som serverte te til skremmande mange ut av eit hus utan golv. Men når golvet innandørs manglar, sit ein ute, og sjølv om rikdommen ikkje er til stades, er gjestfridomen der. Kosleg.

Eg er forresten ikkje særleg rik eg heller. Ok, det er løgn i denne delen av verda, men det hjelper ikkje med all verdas pengar (studielånet for oktober) når det ikkje finst stad å få den ut. Ein halvtime i sentrum vart brukt til å leita etter minibank, fyrst ein som ikkje gav oss noko anna enn jordanske dinarar, sidan ein som ikkje virka i det heile. Gikk ikk. Med på turen fekk me ein afrikansk/amerikansk Obama-tilhengar, som følte seg mykje tryggare i følgje med tre norske damer enn åleine Jeriko i kveldsmørket. Og eg skjønnar han trengte litt støtte, for me var fleire som fekk ein støkk i oss når minibanken til CairoAmman byrja å svara attende: "No shekel here! Go down the street!"

Kvelden vart avslutta på eit tak, enno ute i mørkret, men med lysa frå Jeriko nedanfor oss, og den søte lukta frå byen og den fantastiske upside-down (makluba) kring oss. Og kaffien. Eg elskar arabisk kaffi, det er søtt, godt, med masse smak - og etter fire-fem koppar (trass i dokkestorleiken) om dagen (og omlag det same i te) er ein ikkje nett klar til å legga seg når kvelden kjem. Helst vil ein nyta fløyelsmørkret, sjasminparfymen og det gode selskapet døgnet rundt.

(bilete: Fruktfat
Thomas omringa av skravlande jenter (ein vanleg situasjon for han kanskje..?)
Detalj av mosaikk. Kopi av golv i Hishams palass.
Makluba, kaffi og frukt på taket til Ghazi.)