Oasen

"Paradise is peace, and hell is... spicy food"
Me sat under druerankane med ei vifte i tverrbjelkane og te med sukker og mynte i glas framom oss. Samtaleemne var framtida til Palestina - og mat. Poenget var at himmel og helvete ikkje er slutten, men ei meining, eit konsept, eit her og no. Og himmelen her er enkel, og uendeleg vanskeleg: fred.

Ja, no er eg endeleg attende i Palestina. Reisa var lang (fire-fem timar på flyplassen i Wien med eit noko strengt budsjett er ikkje å anbefala), men me slapp fram utan dei store forseinkingane. Me var absolutt sist ut av Ben Gurion i Tel Aviv, men slikt må ein rekna med når ein er so suspekte som oss: Vestbreidden som reisemål, brev frå den norske ambassaden, fleire som hadde vore her før, ein kar med dreads osb. Men so kom me fram til Hotel Intercontinental, og då forsvann på ein måte den verkelege, vanskelege verda att...

Dagen i dag byrja med møte med ordføraren i Jeriko, ein mann med mykje prat i (særleg dersom det er ein mobiltelefon involvert), og flinke medarbeidarar. Deira ordførar heldt tale, vår ordførar heldt tale, gåver vart utveksla, og so slapp me ut. Etter å ha skapt allmenn uro på gata utanfor rådhuset - fordi bilen vår ikkje starta - kom me oss endeleg avgarde til Hishams palass, dei gamle murane og Elishas kjelde.

Elishas kjelde (ain al-Sultan) tilfører vatn til store deler av Jeriko by. Men vassnivået i kjelda søkk, fordi dei israleske busetjingane lenger opp i fjella leier vatnet vekk før det når hit. Marwan var alvorleg då han snakka om vatn til oss som klagar over regn i kalde Noreg - innan 2013 kan Jeriko vera tom for vatn, etter å ha vore by i 10 000 år, som den grøne oasen midt i ørkenen den eigentleg er. Jordanelva er knapt ein bekk for tida, staden der Jesus vart døypt eit gjørmehol. Ein av bøndene mellom oss sukka: "Eg skal ikkje klaga over vatning meir..." Og so går me der, langs ein varm og turr veg og ser ut over ein by som enno er grøn, og undrar over kva som kan gjerast for at den kan få lov å vera grøn og i framtida. Og ein kjenner seg makteslaus.

Vatn ja. Vatn skapar liv, og held liv i. Jeriko veks som aldri før, det er ein roleg del av Vestbreidden. Men det trengs vatn til alle desse menneska, til jordbruket Jeriko ein gong var kjent for, til turistane dei håpar skal gje nytt liv til byen, og til tolv stakkars nordmenn som drikk enorme mengder. For her er varmt! Eller forresten, dei forsikrar oss om at dette ikkje er so gale, "you should have been here in August" og "but it's only about 33-34 degrees." But but, it's not only only, for å sitera ein annan nordmann...

Ettermiddagen vart dermed nytta inne i kulden, i lobbyen på luksushotellet med Nada på besøk. Og so var det vår tur å reisa på besøk, til tre forskjellige heimar. Eg fekk komma heim til Marwan og hans Fufu, eit nygift par med kjønnsrollar som verkar sære på oss og so nyforelska at ein veit knapt om ein skal le eller gråte. Fine folk iallefall, god (og masse) mat, og både kake, te og kaffi - er det rart eg lurer litt på korleis det skal gå med sovinga i kveld? For det må sovast, i morgon ventar ein nytt langt program, med minst like mange sterke inntrykk som i dag.

(bilete: Utsikta frå rommet mitt - rett ut i audemarka.
Karen med dreads - Jostein - i sentrum.
Hishams palass.
Elishas kjelde.
Hotellfrosk.)