Når ein ser ein toar eller ein oppfølgjar, so er ein medviten om at det ikkjer er same film som den føregåande. Når ein ser ein film av same namn som ein tidlegare, reknar ein med noko av det same (om det då ikkje er basert på ein roman eller noko slikt, men sjølv då er det gjerne ein viss forskjell). Ikkje so i dette høve Fame anno 2009 er basert på Fame anno 1980, ned til stil (særleg i opninga), karakterar og sjølv scener og replikkar. Og når det då ikkje er gjort like godt, med like stor innleving, "edge" og truverd som originalen, då er det noko som manglar. Når ein av hovudpersonane (den svarte jenta) sit ved pianoet i eit tomt auditorium og syng "out here on my own", so føler ein at ein har sett det før - men utan Bruno(og det er jo han som gjer den scena!).
Men dersom eg ikkje hadde sett Fame (1980) og kunna den utanåt, hadde eg nok vore meir positiv. For det er flinke folk, spanande laga (sidan det er over same lest som den førre) og med god musikk. Og sjølv om ein aldri rekk å bli kjent med folka, eller ein ikkje går ut og får lyst til å bli dansar (for det gjer ein ikkje), so har ein kanskje lyst å bli songar eller skodespelar. Eller filmskapar, slik at ein kan gjera Fame ein gong til, og kanskje betre neste gong...
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar