Kino i Lærdal

Eg likar å gå på kino i Lærdal. Det skjer ikkje ofte, men det skjer gjerne saman med Gro, og berre det gjer det jo flott. I tillegg får eg skikkeleg kinokjensle i Lærdal. Det er ikkje den same kinokjensla som i Bergen, men det er likevel ei spaning i det, og ikkje minst minne knytt til det.

Når eg tenkjer på kino i Bergen, tenkjer eg på lukta av popcorn (som eg so godt som aldri giddar å stå i kø for å kjøpa), raude sete og dempa lys. Reklamen på byrjinga er alt for lang, men salane er koslege og lummert mørke og mystiske.

Ikkje so i Lærdal. I Lærdal kjøper ein litt snop på Esso, og so går ein inn i ein lys sal med blå sete. Der sit det kjensfolk, alltid. På bakerste rad sit ungdomsskuleelevane (med nokre litt eldre tillegg). Dei vil ein ikkje sitja rett framom, for dei er nett slik ungdom på bakerste rad på kino skal vera. Elles i salen sit det eldre folk (og kanskje yngre), spreidd litt rundt omkring, pratande til kvarande tvers over stolrader. Lukta av kinosalen i Lærdal er litt støv, litt vaskemiddel, og litt ungdomstida mi. Salen er ikkje gammal, berre kring 13 år so vidt eg hugsar, men dei fleste tidlege kinominne er herifrå. Det luktar ikkje popcorn og gammal plysj. Og so er det reklamen - eller nei, det er nett det det ikkje er! Presis åtte byrjar filmen, dei søndagane det er film. Men i motsetjing til Bergen er det ikkje sikkert at alt går heilt strøkent elles, filmen vert sendt landet rundt, og har gjerne sine små feil når den kjem til Lærdal. Derfor kan kinomaskinisten måtta slå på lyset og opplysa om at det vert ein pause på eit par minutt medan han fiksar. Men det er jo kjensfolk i salen, so dei minuttane går fort.

Eg var altså på kino i går, og såg Engler og demoner. Ja, den var betre enn Da Vinci-koden, men det skal då neimen ikkje mykje til. Eg må innrømma at sjølv om Ewan McGregor som katolsk prest ikkje er meg i mot, mangla det mykje - mellom anna diskusjonen mellom vitskap og religion, den meir framtidsretta framstillinga av kyrkja boka har, og ikkje minst framdrifta. Ja, dei køyrte fort i bil - men so stoppa det opp. Kanskje to timar med tempoet til boka hadde vore i meste laget - men ein mellomting kanskje? Dessutan byrjar Tom Hanks å bli gammal, stakkar, har vel litt tyngre for å lea seg fort no. Filmen er underhaldane nok, men absolutt ikkje på lista mi over filmar som må sjåast ein gong til.