Vindhella

Når gradestokken syner 20 grader i skuggen ein laurdag i april, då er det at til og med ho med oppgåvepanikk og verdas dårlegaste form tenkjer som so, at det er på tide å få noko meir ut av våren i Lærdal enn det ein ser gjennom kjøkenglaset. Som tenkt so gjort. Hunden vart stappa i bagasjerommet, naboen lempa inn i passasjersetet, og so for me på tur, heile den lange vegen til Borgund (!).

Kvar vår tenkjer eg det samme, at eg skal bli flinkare til å bruka desse vegane. Men skjer det? Nei. Orda kom frå Gro, men det kunne lika gjerne vore eg som sa det. For kvar gong ein går langs desse murane, ser denne utsikta, les denne historien, so lovar ein seg sjølv det. Dette skal eg gjera oftare. Nei, dette skal eg gjera ofte! Og sjeldan vert det slik. Men viss me seier det ofte nok...?

For det er noko heilt spesielt med å gå langs vegar bygd med handmakt høgt over dalen, på murar over 150 år gamle, i fotspora etter dei som kom før oss. Og i Lærdal finst det mange av desse vegane. Og når soli steikar slik at ein i tillegg kan få ein dose D-vitaminer innunder helleren på toppen - ja, då "kan han ingen stad venare sjå," og ein ynskjer to ting: at påskeferien skal vara hakket lenger, og at ein skal klara å gjennomføra forsettet om turar til sommaren, for fyrste gong...