Home sweet home

Eg tenkte at etter all masinga og klaginga og kommenteringa, so var det på tide å gje dei av dykk som ikkje er her kvar dag eit innblikk i kvardagen. Dessutan må det jo forevigast for ettertida - det var her Mari vart galen/ vart vaksen/ vart lei/ aldri vart ferdig:

Dette er altså min lesesalsplass. Eg har det høgaste boktårnet av alle, og det har berre rast ein gong (til no). Det gjekk verst ut over Erlend som sit på baksida av tårnet, stakkar. Plassen attmed er Janne sin. Ho rotar ikkje slik som meg, verken på plassen eller i oppgåva. Men ho brukar litt tid på å senda stygge blikk til gravemaskinene utanfor glaset. Det trengs at nokon gjer det òg.