Det er ikkje ofte ein ser perkusjonistane i Filharmonien hoppa opp og ned medan dei klappar over hovudet. Eit adstadig filharmoni-publikum let seg likevel ikkje vippa av pinnen - dei klappar når dirigenten kjem inn, helser på fyrstefiolinisten, og når han går ut att. Og so klappar dei for solistane, sjølv om solistane syng musikalstykke i litt små, eller litt store, kjolar. Klappa takten til Abba-låter? Heller forsiktig.
 |
| www.harmonien.no |
Musikalmusikk altså. Det er noko spesielt med det. Det er kosleg å høyra på plate. Det er fantastisk å sjå det på ei scene med full oppsetjing. Men det er neimen ikkje so aller verst å høyra det på konsert heller. Særleg når det er ein full filharmoni med ekstra slagverk, perkusjonistar, el-bass og klokkespel i tillegg til alt det andre. Joda, det er ikkje so komplisert. Det er store kjensler, store rørsler, stort patos på få tonar. Og den vetle blonde sopranen var eigentleg mest irriterande.
Men når Filharmonien let sei fyrste tonane frå "Bring in the Clowns" klinga ut i Grieghallen, når Operafantomet plutseleg står der, når Jean Valjean med sønderrivande røyst bryt ut "om eg døyr, lat meg døy" - då er ikkje musikal verken enkelt eller overdrive. Då er det so fint at ein må klypa seg litt i armen og senda ein venleg tanke til ho attmed, som tenkte at Filharmonien og musikal måtte vera ei passande gebursdagsgåve. Ho hadde rett i det.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar