Solsnu

"So det kan altså bli verre," sukka pappa i går. Det var lyset (evt. mørkret) me snakka om, som kom snikande midt i laurdagsgrauten. Ja, det kunne bli verre, men berre med eit knapt døgn. Om 19 minuttar og 37 - 36 - 35 - osv sekund snur soli! Ok, so er det ikkje soli som snur, det er jordi som fortset i same bane og rettar seg litt opp i same slengen, men verknaden er det samme. Om 18 minuttar og 45 - 44 - 43 sekund vert det berre lysare!

Men det er eigentleg heilt ok at det er no det er på det mørkaste. Tenk om det hadde vore i januar eller februar, skrekk og gru. Helgi før jul er vel ikkje nett den helgi ein vert mest nedåt, iallefall ikkje om ein er heima med familien, vaskar og bakar og ser film og gler seg. Frustrasjonar finst jo, mellom anna er ei peparkakevindmølle ikkje berre-berre å setja saman, kanskje særleg sidan mamma viste seg å ha noko manglande ingeniørkunnskapar, slik at me endte opp med to små tak i staden for eitt stort. Men mamma er god på å ta ting på sparket og, so tak vart det til slutt. Men eg lurer på om me neste år går attende til å bygga utedo...

Men dette er jo ikkje verdas største frustrasjonar. I tillegg ungår me nokre med å venta med takkebakst til i morgon (for det bør ikkje gjerast på solsnu), og dessutan går me mot lysare tider om 12 minuttar og 26- 25- 24 sekundar!

(bilete: peparkakevindmølla vår)