This place just gets weirder and weirder

Eller kanskje ikkje? Det var den fyrste Narnia-boka som var skikkeleg magisk (ok, dei fyrste, både Løven, heksa og klesskapet, som kom fyrst, og Legenden om Narnia, som skal lesast fyrst). Og det var dei fyrste seriane som var magiske (eg hugsar Sølvstolen aldri kom opp mot dei tre fyrste), me hadde då aldri sett flygande dyr før? Her skein magien mot ein. Lyktestolpen i skogen. Faunen. Dei snakkande dyra. Den kvite heksa. Verda bak skåpdøri, nedi dammen, bak biletet. Etter det vart det liksom ikkje like magisk. Det kom lite nytt - joda, nye eventyr, men ingenting er like sjokkerande som ein tedrikkande faun, eller ei snakkande løve. Kanskje det er derfor tredje film i serien har fått so dårlege kritikkar òg? Narnia er berre, vel, Narnia.

Men veit du, eg synes det er godt nok eg. C.S. Lewis er ingen Tolkien, Edmund er ingen Harry Potter. Men det skal dei ikkje vera heller. Narnia er landet der ein veit, akkurat som Lucy, at det går bra til slutt. Det er det vakre og det varierte, det er det magiske og mystiske, det er der Aslan kan ordna alt, berre menneska er modige nok og trur.

Filmen er rett og slett vakker, fin å sjå på. Som Avatar var det, eller som den førre Narnia-filmen for den del (men den var dårleg på so mange andre måtar). Mine fordommar mot 3d er nok velkjente, men når dei no har pådrege seg styggedomen i Sogndal òg, so kan ein vel ikkje unngå det lenger. Og ærleg tala: Eg er omvend. Skal ein fyrst sjå so fine bilete som det er i Narnia, so kan ein like godt sjå det i 3d, det funkar perfekt. Ikkje vart eg sjøsjuk heller, pluss berre det.

Eit anna pluss - skodespelarane er blitt flinke! Der Daniel Radcliffe berre vert dårlegare og dårlegare (go figure) vert Georgie Henley faktisk berre flinkare. Og Ben Barnes òg, og det er godt, for fyren er mmm, vel, hm, ja... du veit. Prins Caspian var faktisk ein av mine (mange?) fyrste forelskelsar, og når eg ser han her so skjønnar eg kvifor.

Oppsummering: Narnia er enkelt. Narnia er sopass komplisert at ikkje alt passar på film. Narnia er ein lang serie. Innrømmelse: eg hugsar ikkje store delar av boka, so ein blodfan saknar nok meir, og vert nok rasande over endringane. Men Reisen til det ytterste hav er eigentleg ganske so bra som eventyrfilm for store born (og det er jo nett det eg er, er det ikkje?)