Tyl

– Men ein tunnel utan desse utvidingane inni. Så når me såg lyset der på Logen, så var det som å koma til Aurland. Me starta vel på Håbakken, så gjekk det jamt nedover. 
Finn Tokvam / Halvor Folgerø, i intervju på Framtida.no

Slik skildra Tokvam og Folgerø skriveprosessen. Og slik gjekk vegen, frå Håbakken til Aurland, for teaterpublikumet og. Og lyset såg me, i lampa frå Logen over jazzbandet på scena.

Det var ei jul for lenge sidan. Antakeleg var det i 2005, alle prov peikar dit, sjølv om me ikkje hugsar heilt. Ei ny bok var komen i hus i Skjerdal, i hardperm og med signatur inni, frå forfattaren må vita. Me var mange om beinet den nyårshelgi, eg var nederst på rangstigen og måtte lesa i lyset frå iPoden midt på natta. Men det gjorde ikkje so mykje, for boki var lettlest, morosam og til å kjenna seg att i. Det måtte no vera Aurland dei skreiv om? Eller Lærdal? Kanskje Sogndal - vel, Norane gjerne?

Og no er det teaterstykke. Like humoristisk, like bittersøtt, like fullt av folkeleg song og henvisingar til kvardagen til ein vestlending - Charlie Parker, Olav Stedje, Samvirklaget, festivalar, kommunegartnaren og det å kanskje ein gong å skulla ha flytt til byen. Høgkultur er det ikkje, det SoFT spelar, men det skal det ikkje vera heller. Det skal vera eit stykke der ein sit att og tenkjer at "Jo, det var eit par skikkelege tylar, det der - og han Konrad hadde nok rett, Stalin var ein god helvett, han."

Denne veka er det turne i Sogn, neste helg ventar Logen, der alt starta og slutta. Eg stiller gjerne som fylgje, om det måtte vera ynskjeleg.