One-two-three-four

Me telte til fire, til seks, til tolv. Om att og om att. Innimellom stoppa det opp i latter - professoren på seksti var gjerne den som fyrst fekk i gang dette. Dei palestinske jentene vinka oss bort til der frisklufta strøyma inn, det trongs. Og litt te gjorde godt innimellom stega. Då dei lærte Per Spelmann kjente me oss ikkje so dumme - men so var det i gang med dabkhaen att. One -two -stomp -stomp -back- kickkick - step - kick- again!

Då var det godt med kaffi på ein gatekafe - eller i eit gatekryss. Arabisk kaffi med ekstra sukker, servert av ein smilande Juma som hadde leita oss opp, tråla byen til han fann nokon å spandera på. Og so var det lunsj/middag på Essawi, utsikt over Town Square og alt livet, luktene frå rista peaneter og nysteikt brød nådde oss, saman med Jerikolukta. Godt me ikkje skal vera lenger enn ei veke, eg kunne blitt god og rund(are) - vel, viss me hadde droppa "making dabkha"...

Ettermiddagen vart brukt ved bassengkanten, og sovidt i dødehavspoolen. Ein får litt av kvart på denne turen - Sydenferien er vel årets tillegg.

Oppsummert: Alt vel!