Tomt hus

"Yes, Mum," var vel noko av det siste Bashir sa før me sa hade i dag tidleg. Eg hadde sett fram mat og maste om at dei skulle eta. Gale når ein vert mor til gutar tidleg i tjueåra når ein sjølv knapt er eldre...

I dag reiste altså palestinarane heim att, etter ti dagar i Noreg. Huset er rart tomt, og sjølv om det på mange måtar er godt å få råderett over stova si att, er det vemodig. Ein flott avskjedsfest i går avslutta opphaldet deira her, og utvekslinga vår for i år. Det er rart å tenkja på at det ikkje er sikkert me ser kvarandre att - men so kjem eg på songen Agnete og eg song i går, og so tenkjer eg at me gjer jo det: "Vi står i forbund over jorden all, så sikkert en gang og vi møtes skal", eller kva no teksten eigentleg er.

(Bilete: avskjedsmiddag hjå Magnhild)

P.S. Dette var blogginnlegg nr 300. Congrats til meg!

Teikneseriar

Eg skriv oppgåve. Det vil sei, eg sit på lesesalen, skriblar ned nokre setningar, og ser meg elles rundt. Og i ettermiddag er eg so åleine her (surprise? Fredag kl kvart på sju? I don´t think so...) at eg fekk tid til å lesa teikneseriar. Og ikkje kva som helst slags teikneseriar, men frå livet mitt - livet på lesesal, fram mot masteroppgåve (ok, desse handlar om PhD, men det funkar det og). Ein tur til www.phdcomics.com anbefalast!

Personlege historiar

Å ha besøk frå Palestina er ikkje noko ein eigentleg har tid til veka semesteret byrjar att. Men det er svært kosleg då, å skravla kring frukostbordet, sitja oppe om kveldane, høyra kva dei synest om møtet med Noreg og Bergen. Ein tenkjer at det er ungdommar som oss, og det er dei. Men so høyrer ein dei fortelja om kvardagen sin.

Eg har vore i Palestina. Eg har møtt mange derifrå. Eg er over snittet interessert, og føl godt med. Men det er alltid like vondt å høyra om kva høve dei lever under. I kveld hadde me Palestina-kveld på Ynglingen, ein vellukka kveld med ein del besøkande, god mat og sterke historiar. Det var særleg to ting som traff meg svært: Mariam si sju år gamle syster som ber for maten. Ho ber om det som fell ho inn, men ho avsluttar med at ho ynskjer dei israelske soldatane døde. Ein sjuåring ynskjer nokon død - fordi dei rundt ho gjer det, det er det ho høyrer, det ho opplever, det ho veks opp med. Og Bashir, Bashir som alltid smiler og ler, som er litt frekk i kjeften og som seier det han meinar. Han fortel at han kunne drept, hadde han hatt våpen, når han vert audmjuka på checkpoints. Då skjønnar ein kor gale det er, kor audmjukande og håplaust det kjennest å ikkje vera fri i sitt eige land.

Me er heldige, som kan lea oss fritt. Me er heldige som kan ta det for gitt. Det er det svært mange som ikkje kan. Issa avslutta med å sei at dei ikkje vil at nordmenn skal vera i mot israelarar. Men palestinarane vil og vera frie, frie til å leva som andre i verda - og me som har den fridomen har eit ansvar om å jobba for å komma dit, både for dei og for andre i verda som ikkje er der enno.

Palestinabesøk

Huset har dobla innbyggartalet sitt denne veka. Dei tre ekstra er ikkje nokon kven som helst heller, men vaskeekte palestinarar rett frå Beit Sahour, Betlehem. Dei er på utveksling hjå oss i Bergen ICY i ti dagar, og har fullpakka program - både for dei og oss.

Det er spanande å ha nokon frå ein annan kultur i huset - og som har eit anna stå-opp-mønster enn meg til dømes (mitt går jo ut på noko slikt som "søren søre, søren, kam gjennom håret og skive i handa medan eg spring til bussen", so eit anna enn dette er heilt normalt - og eigentleg lurt).

ICY har planlagt mykje program denne veka, og det vert nok moglegheiter for folk til å treffa dei besøkande både her og der. Mellom anna er studentmessa i Johanneskirken onsdag ein moglegheit, Torgallmenningen laurdag (?) og ikkje minst Palestina-kvelden på Ynglingen torsdag kveld. Og elles er bloggen til Bergen ICY eit heitt tips - der kan ein lesa om utveklsingsprogrammet og kva me finn på (dersom me rekk å oppdatera...)

Ting ein kan gjera på lesesal

- surfa på nettet
- bruka nettverktøy for å læra gamalengelsk
- planlegga LiV-kurs
- skriva brev
- sjekka e-post
- læra avtaleboki utanåt
- sjekka facebook
- lesa dikt (ikkje pensum)
- skriva handleliste
- tenkja på middag
- drikka te
- ta pause
- strekka seg leeeenge
- sjå ut glaset
- dagdrøyma
- sjekka e-post på nytt
- øva dansesteg i hovudet
- laga planar over ting som skal lesast
- laga planar over ting som skal skrivast
- få panikk
- ta ny pause
- lesa?

Gjest

Det gamalengelske ordet for "framand" giest, latin "fiende" hostis og gamalslavisk "gjest" gosti har same indo-europeiske utgangspunkt. Grunnen til at det har utvikla seg slik, er at aspirerte stemte stoppelydar har blitt endra, i hytt og pine meinar eg, men altså i system i følgje læreboki mi i Old English.
Eg likar best den oldengelske versjonen trur eg - at ein framand kan verta gjest etter litt tid (samanlikn med moderne guest eller norsk gjest, tok berre nokre hundre år før den utviklinga var på plass). Kanskje ein fiende kan bli venn og, om berre nokon vekker latinen til live?

Master...

...er skummelt:

I gangen på Institutt for framandspråk er det ei dame som kjeftar. Skummel.

Døra til lesesalen for masterstudentar har plakat om statistikkemne. Skummel.

Work in Progress-seminara handlar om oppgåver. Skumle.

Masterstudentane (utanom eg og Janne) ser ut til å vita kva dei vil. Skummelt.

Studia har ikkje bøkene våre, og derfor må ein gå berserk på Amazon.co.uk. Skummelt.

Eg går i mot alle råd og tek både litteratur- og lingvistikkemne. Skummelt.

Eg har innlevering av fyrste oppgåve om to veker. Skummelt.

Ingen bryr seg om Wergeland eller den kontinentale u-en i Hallingdal lenger. Skummelt.

The Proposal

Frieriet eller forslaget? Meir kommandoen. Men me lo, Monica og eg, med Ryan Reynolds litt vel nær (fyrste rad på Magnus Barfot er nææær), og litt våte bein etter eit brutalt møte med bergensveret.

Eg er attende i Bergen, og heiv meg rundt på noko av det eg saknar når eg er heime: kino. Og lo altså (til trass for ei litt tvilsam utvikling for det feministiske livssynet). Lo heile vegen heim òg for den del - særleg då Monica sparka av seg skoa og sprang opp gjennom kyrkjegarden i ausande regn, og etterkvart hagl. Velkomen til byen! Og i morgon vert det og velkomen til kvardagen, då skal eg planlegga dei neste to åra - skummelt. Men fram til dess skal eg sjå på veret, pakka opp hausten og le litt meir av Ryan Reynolds. So det so.

Nye oppdagingar

Legging av born kan samanliknast med sauajag eller innfanging av geiter - går du mot dei og veivar med armane spring dei ofte motsett veg, men nokre er for late, for sta eller for dumme. Praktisk.

Nesholmen er som ein andre heim for meg - eg vert ikkje lenger overraska når eg vaknar der. Kor på Nesholmen eg vaknar? All over the place.

Det går an å ha "You Can´t Stop The Beat" på hjernen i fire dagar i strekk - og synga bordvers på den melodien fordi du ikkje kjem på noko anna.

After Eight hjelp mot det meste, som sinte nattevakter og våte føter (begge deler meg, altså)

Ungar har ein fantastisk moral: "Det er ikkje lov!" "Joda" "Nei, for det er ikkje snilt, so!" Tenk om det var so enkelt.

Blåbærblå lukke

Velkomen til Øystølen!

Lukka er lysegrøn, heiter det. Det er ikkje sant. Den er blåbærblå, mjølkekvit og gyllen som flammen på eit stearinlys. Den høyrest ut som elvebrus, geitemekring, hestehovar, spraking frå bjørkeved og glade ungehyl.

Eg har vore på Øystølen i tre dagar. Der var selet stappfullt, me sov 17 stykkje der laurdagsnatta, med tre til i naboselet. Måtida var aldersdelte for å forenkla logistikken, men leik og arbeid er for alle aldrar. Ungane grasa forresten meir enn dei åt anna mat, såg det ut til - blåbærblå smil frå øyre til øyre sladra om diverse stopp i blåbærtuene.

På veg over fjellet med tre kjekke karar - eit par syskenbarnkjærastar og bror Olve

Det er fleire enn dei mange folki som vil inn i selet

Brimosten skal i former. Gjøri, Sebastian og eg

På veg heim, med blå tunge og trøytte bein, nesten i Skjerdal

Vinjerock 2

Det vart Vinjerock i år óg! Sjølv om dei 200 siste festivalpassa vart utseld på eitt minutt (!) måndag, var eg ein av dei få heldige som fekk tak i, og fekk dermed kosa meg i dagasvis med god musikk og flotte folk (og til og med litt godt ver) på hytte på Filefjell og festival på Eidsbugarden.

Høgdepunkt? Eg veit ikkje. Kanskje å krypa i soveposen etter maaange timar på konsert? Eller når alle peika mot den blå flekken på himmelen fredag kveld? Konserten med CC Cowboys? Bo Kaspers Orkester? Skravling i Lærdalscampen? Team Gløstøs som avslutta heile festivalen? (Snakk om rett bruk av folkemusikk forresten!) Uansett, strålande helg:

Bålkos på hytta. Fantastisk når regnet tromma mot ruta (og alle andre låg i telt...)

Vår mann i Jotunheimen, Aasmund Olavson Vinje

Blå himmel! Underet skapte furore under Marit Larsen-konserten, der fleire såg opp enn fram

Stor-Vinje, hovudscena, med CC Cowboys på

Anja, smilande frivillig på Tyin
Ingrid, Frida og den (halv)nakne mannen i elvi

Godt nøgd med livet på Eidsbugarden!