Why, oh why?

Personleg krise, meir eller mindre: Eg har brukt nokre timar i auditorium B dei siste par dagane, berre for moro skuld. Kva som skjedde der? Doktorgradsdisputas om syntaks i gamal- og mellomengelsk. Resultata hadde eg sett før, eg skjønte kva det var snakk om og eg storkoste meg - noko som sjokkerte (delar av) litteraturdelen av lesesalen... Og her er me komne til krisen: kvifor studerar eg litteratur?!

Lingvistane har tal, dei har tabellar og prosent. Og ein metode. Kva har me? Vill tolking, lange resonnement og teoretikarar som kjempar med nebb og klør for å bevisa at litteraturstudiar og er ein vitskap. Av og til er påstandane so iherdige at ein kan byrja å tvila - men tru meg, det er ein vitskap god som nokon! Og ein vitskap som aldri kjem til å munna ut i ein doktorgradsdisputas frå denne kanten, er eg redd/glad for.

So spørsmålet er altså: når ein likar system, kvifor vel ein kaos? Når ein likar grammatikk, kvifor vel ein forteljing? Når ein likar reglar, kvifor vel ein tolking? Når ein likar lydsystem, kvifor vel ein prosa? "Førdi du lika da! Og førdi du e go pao da! Og førdi du bestemde deg før da:)" svarte Janne. Eg håpar, og mistenker, at det er den evig utsette eksamenslesinga som gjer at eg tvilar på det valet...