Ruinnerd og evig romantikar

Sjå for deg ein lang bakke ned mot havni. Langt der nede blinkar strondi kvit, og på andre sida av viki stupar klippar i ein grå sjø. Men rett fram tronar festningsmurane, og innanfor dei står slottet, i ruinar no, men med spor av tidlegare stordom strøymande frå dei tjukke veggane.

Vandrande langs Ouse kom me over ei ruin - eller den kom over oss. På ein topp med utsikt over heile York står Clifford's Tower og skuar stygt på fiendtlege besøkande  - og ynskjer ruinnerdar som meg varmt velkomen. Dei kunne verkeleg bygga på 1200-talet!

Og i dag suste me bortover A64. Etter ein krapp sving til venstre, snirkla vegen seg mellom hekkar og marker. Plutseleg dukka det opp ei stor søyle, som deretter forsvann bak oss i skogen. Ingenting rundt oss, før me rasar ned ein bakke mot ei strekke mur  med ein port. Gjennom porten, og opp ein bakke. Ny mur, denne er lenger, og porten er eit heilt hus. Gjennom - men me er ikkje framme. Ikkje før fleire hundre meter seinare ventar parkeringsplassen og inngangen gjennom stallane. Men der, bak rosehagane og plenane, ligg Castle Howard, trehundreårig heim for jarlane av Carlisle og Howard-familien. Imponerande hagar, skogar, italienske tempel og fresker i salongane - endeleg fekk eg sjå innsida av "a stately home", ein draum for ein storetar av romantiske historiar og engelske kostymedrama.

Eg har jo ei greie for ruinar. Og for hagar. Og engelske gods. Ein kan vel sei det ganske enkelt: eg har kost meg godt her i York, med alt dette. I tillegg har selskapet vore strålande, so det er ingen grunn til å angra på denne utsetjinga av eksamenslesing...

bilete: Scarborough Castle
Innsida av Clifford's Tower
Castle Howard
Janne i ei av mange tropper (her inne i Clifford's Tower)