forts. Requiem

No har eg gjort det og. Sunge klassisk i kor - med musikarar, solist, 160 i publikum og ikkje alt for mange feil. Ei flott oppleving!

Som kjent likar eg jo å stå på scena. Iallefall når det er noko eg er nokonlunde trygg på (då ser me vekk frå eit par heile satsar av Requiemet, eit par av dei andre songane, og minst 20 innsatsar og pustepausar), det er i eit kor og når det er masse gode vener mellom dei 160 i kyrkjebenkene.

Det skal forresten seiast at dette med konsert vart spanande nok etterkvart. Dagen min byrja med lang frukost med Magnhild - som i går "tvinga" meg til å sjå Titanic, sjølv om eg gret (hulka), altøving (me hadde noget panikk), og oppvarming og anna kos i Domkirken. So kom musikarane. Paukene på plass, harpa på plass, oboen, celloen og fløyta på plass, klokkespelet på plass. So kjem det lyd frå orgelet - utan at det skal det. Krise. Orgelreperatør vert etterlyst, men ein slange fiksar saken enn so lenge (me måtte jo øva!). Det er då harpisten sler feil, og det høyrest ut som harpestrengene flyg veggimellom. Panikk og hysterisk latter.

Men det gjekk heldigvis bra, som dei seier. Me fekk ståande applaus (gamle/permiterte Kor e´tonen-medlemmar), jubel (ok, Kor e´tonen-folk det og) og skryt (av gode vener). Takk for god støtte folkens - og eg håpar de koste dykk og. Eg hadde det dritmoro! (kanskje ikkje passande når stykket er ei dødsmesse, men slik går det når ein set meg framfor folk)