- Real Ones
Eg likar ikkje busstasjonar. Busstasjonar kan vera ein start på reisa heim, men utanom det er det lite spanande der. Folk er slitne, trøytte, leie allereie før dei set seg på bussen. Då er flyplassar og togstasjonar noko heilt anna.
På flyplassar summar lufta, sjølv om klokka er berre halv seks om morgonen og det fyrste flyet so vidt har byrja å trilla fram. Der er folk spente, litt nervøse, dei gler seg til heimreise eller feriereise, eller berre til å komma lett fram på ei jobbreise. Det er ulike folk – unge og gamle, folk med fritidsmål eller med arbeidsmål. Det er kontrollar og ei kjensle av rutine, men og spaning og ei kjensle av at det ukjente ventar. Og so sit ein på flyet, det lettar og ein flyg faktisk. Og etter ei stund landar ein. Ein kjem glidande inn over eit framandt landskap – eit landskap som plutseleg dukkar opp, som er dekka av framande fargar og former, eller landskap som sakte glir fram under vingane. Plutseleg er ein der – i eit framandt landskap, ein heilt annan stad i verda.Om flyplassar summar, er det ingenting mot togstasjonar. Dei er hektiske, med ekko i hallane og tog som strekker seg mot utgangane, ivrige etter å komma avgarde. Folk hastar mot sine plattformar, litt seint ute uansett kor god tid dei har. Og so susar toga gjennom landskapa, so fort at ein ikkje får med seg detaljane. Men endringane ser ein, dei store linjene. Trass i farten kjennest det som ein snik seg rundt på bakvegar, at ein får sjå landskapet som det verkeleg er, utan fasadar. Medan ein veg har fokus, er det berre stasjonane som bryr seg om togskinnene. Medan butikkar, hus, folk, bilar, skilt og lys er retta mot vegane, kan toget gå umerkeleg forbi, heilt til det kjem til ein stasjonsby som ynskjer det velkomen.
Og i stasjonsbyen går ein av, og vert møtt av noko kjent eller noko framand. Ein vert møtt av heimen eller nye eventyr. Eg vart møtt av Janne.
Så fint! :)
SvarSlett