Eksamensperiode

I vår var eg stressa før eksamen. Eg hadde slik panikk at pappa måtte ta frå meg dei gamle eksamensoppgåvene me hadde fått utdelt for at eg i det heile skulle fungera. Eg les på harde livet i ei veke - og det gjekk bra.
I haust er eg stressa og. Stressa som femten høner innestengt med ein rev, som eg presterte å skriva til Arild i klassen. Men eg kjem ikkje i gang med noko! Oppgåvene er ferdig skrivne - dvs, dei er so dårlege at eg er reint flau, og veit ikkje om eg tør levera dei, men orkar ikkje opna dokumenta att. Arild spør om eg har snakka med psykologen om det, altså vår kjære, flinke, snille lærar Mari, men det har eg ikkje - bør vel det. Faren er at eg då må skriva alt om... Jaja.
Uff til klaging. Eg er no eigentleg heldig som har komme sopass langt, no burde eg eigentleg byrja å lesa til eksamen, har ei veke. Men det kjennest so lite produktivt! Det kjem ingen ord ut av det! Og dessutan øver eg litt til EM i utsetjing, der eg skal stilla neste år saman med Eirik i klassen, dersom han finn ut det er lov med blanda lag (Eirik sin skuleblogg)... Heia SPINF-studentane!